Dhahab

Afgelopen weekend zijn we op suïcidale missie naar het strandparadijs Dhahab geweest. Een heerlijke suïcidale missie! Donderdagavond zijn Marc, Kevin, twee vrienden van Kevin uit Nederland –Paul en Eric-, Kari en ik in de bus naar Dhahab gestapt. We vertrokken, keurig op tijd, om half acht uit Cairo, en kwamen om een uur of 4 ’s nachts aan in Dhahab. Aldaar hadden we bedacht dat we de weg naar het hotel zelf wel zouden kunnen vinden, dus we besloten te lopen in plaats van een van de wachtende taxi’s op de busstation aan te nemen. Na ongeveer een half uur lopen leken de hotels echter steeds schaarser te worden, ook vonden we het merkwaardig dat we op een kromme weg liepen in plaats van op een rechte zoals op de kaart. Toch de kaart er maar weer even bij. En ja hoor, we waren precies de verkeerde kant op gelopen! Toch maar een taxi dan. Vol goede moed liepen we terug naar het dichtstbijzijnde hotel om te vragen of er een taxi voor ons gebeld zou kunnen worden. De portier keek ons echter wat verdwaasd aan, haalde een vriend erbij, die ons ook verdwaasd aan begon te kijken, en na wat overleg konden ze ons meedelen dat ons verzoek, om vijf uur ’s ochtends, niet uitvoerbaar was. Waren we er ons wel van bewust dat dit een vreemd tijdstip was om door de lege straten te dwalen? Maar, stelden ze ons gerust, het was niet zo ver hoor, maar een half uur lopen. Echt wat je wilt horen als het ochtend gebed al door de lucht klinkt....
Gelukkig kwamen we op de grote weg toch nog een taxi tegen, die bereid was ons mee te nemen. Opgelucht en klaar om een heerlijk hotelbed in te rollen meldden we ons bij de receptie. Maar het zat ons niet mee. Onze boeking was verkeerd doorgekomen. Ze hadden onze kamer voor de volgende nacht gereserveerd. En op dat moment hadden ze alleen nog een twee persoonskamer over voor ons zevenen. Maar als we even geduld hadden konden we om 8 uur wel in een andere kamer. Liever niet. Na wat aandringen konden er gelukkig wat matrassen en lakens geregeld worden. Zo hebben we heerlijk met zijn zevenen op die twee persoonskamer geslapen. De drie meiden in het tweepersoonsbed, de vier heren verspreid over twee eenpersoonsmatrassen op de grond. Het voelde als een slaapfeestje in de tweede klas.
Gelukkig waren we allemaal zo moe dat iedereen als een blok geslapen heeft. Tot half tien, want we wilden ook nog wat van Dhahab zien natuurlijk. Na een heerlijk ontbijt onder een parasol aan de diepblauwe zee werden we opgepikt door een pick-uptruc van het hotel, die ons naar een baai een eind verderop bracht om te snorkelen. Onwijs toeristisch, maar heel leuk. Voor de kust van Dhahab licht nog heel veel mooi koraal, met nog veel meer mooie gekleurde vissen. Het was alsof je in de Burgers’ Ocean zwom. Wel koud want, als we de Egyptenaren moeten geloven, is de zee daar zo’n 100 meter diep. Maar nadat we uit het water kwamen was het daardoor deste lekkerder om in de zon op te drogen en weer warm te worden. Al met al een heerlijke relaxte middag. Maar daarna was de dag nog niet voorbij.
Die nacht zouden we namelijk nog de tocht naar de top van de Mozesberg ondernemen. Onze bus zou om 12 uur vertrekken, dus we hadden nog rustig de tijd om lekker te eten in een van de tentjes aan de boulevard van Dhahab. Toen we net ons voorgerecht op hadden kwam de eigenaar van de tent naar ons toe, met de mededeling dat onze ober net een telefoontje had ontvangen om zijn verloving te bevestigen. Reden voor een feestje dus. We kregen allerlei hapjes voor en na ter ere van het aanstaande huwelijk, en we zijn de hele avond bediend door een ontzettend blije en verlegen ober. Toen we ons eten op hadden kregen we het verzoek nog heel even te wachten om het echte feestje nog bij te wonen, en het duurde niet lang voor er allemaal jonge mannen aankwamen en met elkaar begonnen te dansen en te grappen. En de westerse meisjes moesten natuurlijk ook meedansen. Toen bleek dat ik net zo goed met mijn schouders kan schudden dan die mannen mocht ik al helemaal niet meer van de dansvloer. Hilarische tijden. Om kwart voor twaalf dan toch afscheid genomen om op tijd te zijn voor de bus naar de berg.
Van de busreis zelf heb ik erg weinig meegemaakt. Na een extreem kort nachtje en een drukke dag ben ik als een blok in slaap gevallen zodra ik zat. Wat was ik verdrietig toen ik weer wakker moest worden, al helemaal toen bleek dat het ook nog eens ontzettend koud was buiten de bus. Brrrrr! Gelukkig was ik na onze nacht in de woestijn voorbereid en had ik drie extra truien en een must meegenomen. Maar was ik hem vergeten was het ook geen probleem geweest, zelfs om twee uur ’s nachts wordt je aan de voet van die berg belaagd door mannen die dekens, sjaals, handschoenen, en mutsen verkopen. Een bizarre gewaarwording. Nog gekker was het metaaldetectie poortje waar we doorheen moesten voor we de berg op moesten. Vooral omdat iedereen al zijn tassen mee mocht nemen erdoorheen, en omdat hij uit stond. Egyptenaren..... De tocht omhoog was ook echt een belevenis, maar niet zoals je het je voorstelt. Er zijn namelijk zo veel mensen dat je echt in optocht de berg op loopt. Volledig uitgeput liepen wij dus met de meute mee naar boven. Allemaal zo moe en slaapdronken dat we zo nu en dan steun bij elkaar moesten zoeken om niet de berg af te zwalken. En alsof die handicap niet al groot genoeg was moest de ook nog voortdurend uitwijken voor passerende chagrijnige kamelen, die je steeds bijna onder de voet liepen. Het laatste stukje naar de top dat zo stijl is dat er een soort trap gemaakt is van rost blokken was echt file lopen. Steeds drie stappen, en dan moest je weer wachten tot je verder kon, de volgende drie stappen. Na drie uur lopen waren we om een uur of 5 op de top, vanwaar we de horizon al roze konden zien worden in de verte. En toen was het toch wel weer bijzonder, om in een dekentje gewikkeld, tussen de biddende Russisch orthodoxen naar de zonsopkomst te kijken, en langzaam de bergen om je heen te zien verschijnen in een roze gloed. Want de Sinai woestijn is prachtig, met al zijn glad gesleten granieten bergen.
Om acht uur ’s ochtends waren we weer beneden nadat we nog twee uur naar beneden gelopen hadden over de korte route naar beneden. Een trap van 3400 treden die ik nog steeds in mijn rechter kuit voel. Het was de bedoeling om het Saint Catherine’s klooster nog te bekijken voordat we weer in de bus terug naar Cairo zouden stappen, maar het was daar binnen ook zo druk, dat we ons na een korte blik in wat zalen te hebben geworpen, maar weer snel uit de voeten hebben gemaakt. Het was zo vol dat je niet eens je armen om je heen kon bewegen, laat staan dat je je een indruk kon vormen van de ruimte waar je je in bevond. Voordeel hiervan was dat we al snel weer in de bus zaten, en dus al vroeg weer thuis, in Cairo waren. Daar hebben we ons op de bank laten ploffen, waar we niet meer af zijn gekomen tot het tijd was om te douchen en naar bed te gaan. Ik heb in geen tijden zo diep geslapen als die nacht. Een enigszins suïcidaal, maar onvergetelijk weekend. Ik kan er weer een paar weken tegen in Cairo.