Stappen met Egyptenaren

Een paar weken geleden zat ik samen met Matty in de Cilantro om de hoek bij ons te internetten. Opeens kwam er een jongen naar ons toe. Of wij heel even een momentje hadden om wat vragen te beantwoorden. Hij was namelijk een lampje aan het ontwerpen, en hij wilde weten of wij een geel of een wit lampje mooier zouden vinden. Nadat we deze ceremonie gehad hadden nog even gekletst over het reisje dat hij de week daarna met zijn vader naar Moskou zou maken. Het leek echt een upper-upper class Egyptenaar te zijn. Met allerlei onaangename ideeën over Egyptenaren uit lagere klassen die in Saoudi Arabie rijk geworden waren. Maar hij had een vriendin en wilde ons graag een keer mee uit nemen in Cairo, dus toch maar nummers uitgewisseld aan het einde van het gesprek.
Vervolgens hoorden we een week lang niets van deze “lampjesman”. Maar toen we net het idee begonnen te krijgen dat hij ergens leukere Europese meisjes op de kop had getikt werd ik gebeld. Of we donderdag avond mee uit wilden. Dat leek ons een leuk plan, maar woensdagavond werd ik weer gebeld met de mededeling dat hij toch niet kon omdat er een surpriseparty was voor de verjaardag van een van zijn vrienden. Fine, dan niet. Afgelopen week belde hij weer. Nu met het voorstel om naar zijn grote huis in Suchna –een badplaats aan de rode zee- te gaan. Er was een zwembad, en er zou drinken zijn. Ook prima, wij waren eigenlijk wel benieuwd naar de life style van deze rijke jonge Egyptenaren. Helaas hadden wij die avond een verjaardag dus dit werd ook geen succes. Om te laten weten dat we het echt geen slecht excuus was nodigde ik hem uit om op vrijdag avond mee te gaan salsa dansen.
Zo kwam het dus dat Kari en ik op vrijdagavond na een eindeloze tut-sessie in onze jurkjes, op onze hakjes de blikken van de Egyptenaren op straat trotseerden en in een taxi stapten op weg naar de boot waar een live cuban band zou spelen. Eenmaal bij de juiste boot aangekomen hoorden we echter alleen maar house, van het slechte soort. Toch maar aan de portier gevraagd waar de band speelde. “bovenste verdieping”. Eenmaal boven bleek dit juist de bron van de slechte house muziek. Helaas geen salsa hier. Terwijl wij nog aan het bedenken waren wat we dan moesten doen kwam de lampjesman aan, die Amr Abd heet. Helaas kon hij niet zo hard om deze merkwaardige situatie lachen als Kari en ik. We zouden nog even op wat vrienden van hem wachten en dan zouden we ergens anders heengaan. De vrienden –Amr en Ali- maakten een interessante entree, in een grote witte hummer met geblindeerde ramen en een chauffeur. In deze pooierbak zijn we naar een andere boot gereden, waar we ook konden dansen. Maar deze was helemaal vol. Wat voor een normale Egyptenaar heel normaal is, was niet in ons hoofd opgekomen: als je op donderdag- of vrijdagavond ergens naar binnen wilt, moet je reserveren. Jammer, maar de heren wisten nog wel een leuke kroeg in de buurt. De hummer met chauffeur bleek er vandoor te zijn, dus we moesten ons met zijn vijven in een taxi proppen. Met drie grote mannen is dat toch echt anders dan met vijf kleine meisjes.... Gelukkig hoefden we niet zo ver. Al snel waren we bij de Deals, die natuurlijk ook bomvol zat. Maar de portier wilde wel wat voor ons regelen. Intussen was Amr Abd aan de telefoon met iemand. Dus toen wij naar binnen mochten riep hij dat hij er zo aan zou komen als hij zijn gesprek had afgerond. Maar toen wij vijf minuten later buiten kwamen omdat we de hoop op een plek hadden opgegeven, was Amr Abd spoorloos verdwenen. Na een kort telefoontje kon de andere Amr ons vertellen dat Amr Abd naar een afspraak was die hij helemaal vergeten had. Waar zouden we nu heen? Kari en ik wilden nog wel de Jazz Club proberen, maar in deze vreemde situatie leek het ons ook prettig om nog wat meer mensen uit te nodigen, dus na een telefoontje met Kevin en Marc stelden we voor om eerst nog bij wat vrienden van ons langs te gaan. Dat zagen de heren wel zitten, maar ze wilden eerst nog een fles wiskey halen.
Nu zijn er in Cairo wel slijterijen, maar daar liepen deze mannen niet heen. Sterker nog ze gingen precies de andere kant uit. Toen ik vroeg waar ze heen wilden, de drinkies was toch dichtbij, vertelden ze ons dat alles wat bij de drinkies verkocht wordt neppe Egyptische alcohol is. (En ik moet toegeven dat de Egyptische wijn niet te drinken is.) Zij wisten iets beters, zij kenden een dealer. Heel dubieus allemaal, maar na een kwartiertje wachten sprong er inderdaad een man met een zwarte plastictas uit een taxi, en vond er een snelle wissel van tas en geld plaats. Toen de tas later in onze eigen taxi even open ging, zat er een mooie fles chivas wiskey in. Daar zouden de Nijmeegse mannen wel blij mee zijn.
De Egyptische mannen waren helaas iets minder blij toen bleek dat onze “friends” twee mannen waren, en dat deze mannen in een enigszins afgeleegd appartement woonden. Het duurde dan ook niet lang of Ali bedacht zich dat hij wel graag ijs in zijn wiskey wilde. Helaas was dit niet voor handen in het appartement, maar dat was geen probleem. Zij zouden het wel even halen. Met fles en al... Die hebben we dus niet meer terug gezien. Ik denk, en hoop ook, dat ik niets meer van Amr Abd zal horen. Dan maar geen sjiek huis in Suchna.
Uiteindelijk is de avond nog helemaal op zijn pootjes terecht gekomen met Kevin en Marc. Al snel zaten we met een blikje bier te boeren bridgen, wat we tot ’s ochtends half vijf hebben volgehouden. Dat was natuurlijk geen tijd meer voor dames om nog een taxi naar huis te nemen, dus we mochten wel blijven slapen. Na wat gesputter van mijn kant, toch toegegeven. Dus ging Kevin op de bank in zijn kamer liggen en Kari en ik in Kevins bed. Maar na korte tijd ben ik nog naar de bank in de woonkamer verhuist omdat Kevin nogal snurkt. En daar heb ik prima geslapen. Al met al dus toch nog een memorabele avond.