Cairo jazz festival

Afgelopen week werd hier in Cairo het “Cairo Jazz Festival” gehouden in onze geliefde culturele hangplek El-Sawy culture Wheel. Op maandag 15 maart, de laatste dag van het festival ben ik op de valreep nog naar een concert geweest, samen met Abulqasem. En het was fijn! De voorstelling waar we kaartjes voor hadden gekocht zou om 8 uur beginnen, maar zoals altijd in Egypte was het optreden daarvoor nogal uitgelopen. Gelukkig kon je met een kaartje gewoon naar binnen ongeacht of de band waarvoor je het ticket gekocht had al aan het spelen was of niet. Wij hadden allebei niet zulke hoge verwachtingen van het festival. Abulqasem geloogde sowieso niet dat Egyptenaren in staat zijn jazz muziek te maken, en ik was niet overtuigd van de grootsheid van het culture Wheel.. Dit bleken echter voorbarige conclusies. Hoewel Het culture Wheel een merkwaardig half ondergronds complex is dat onder de 26 juli brug gebouwd is, hadden ze toch een mooie plek voor een groot podium gevonden; buiten het complex, onder de 26 juli brug, aan de Nijl. Erg goed voor de ambiance, die Nijl. En ook de concerten waren leuk. De eerste band die nog bezig was toen wij aankwamen bestond maar uit drie mannen, een pianist, een drummer en een contrabassist. En ze waren erg goed, vooral de man met de contrabas gaf enthousiaste solo’s, en ze hadden leuke nummers uitgekozen voor hun arrangementen. Daarna kwam de hoofd act van de avond. Een band die een mix van jazz en wereld muziek bracht. Natuurlijk met veel Arabische invloeden. Het publiek was gek op ze. Ik iets minder. Het waren allemaal erg goede muziekanten, maar alleen de violist en de drummer konden interessante solo’s brengen. Verder was het concept heel leuk, de thema’s die voorbij kwamen enzo, maar de uitvoering miste wat kleur. Het was allemaal iets te clean. Gelukkig waren de ideeën leuk genoeg om boeiend te blijven. Als afsluiting van het programma kwam er nog een band met een zanger en een zangeres die allerlei jazz klassiekers gingen zingen. Maar de wekker zou de volgende ochtend weer vroeg gaan, en de zangers bakten er niet zoveel van, dus Abulqasem en ik konden zonder pijn in ons hart het concert weer verlaten. Beiden erg blij dat we deze laatste avond van het festival toch nog hadden meegemaakt.
Op weg naar huis werd Abulqasem opeens gebeld. Het was Mamdouh, onze bedouinen vriend uit Dakhla. Aangezien Mamdouh alleen Arabisch spreekt was het nooit in me opgekomen ooit met hem door de telefoon te praten, aangezien ik nog heel van handen- en voetenwerk nodig heb om me uit te kunnen drukken in het Arabisch. Maar opeens kreeg ik van Abulqasem zijn telefoon in mijn handen gedrukt. Hilarische ervaring. Gezien mijn beperkte woordenschat kwam het gesprek eerst niet verder dan vier keer: Hoe is het met je? Goed! Il-hamdudi’llah! Gelukkig klinkt dit in het Arabisch iets minder knullig omdat je op honderd verschillende manieren kunt vragen hoe het met iemand gaat. Na dit informatieve begin het nog even gehad over wanneer we weer naar Dakhla zouden komen, en nadat ik Mamdouh had verzekerd dat we insh’allah zo snel mogelijk zouden langskomen, de telefoon weer bij Abulqasem in de handen gedrukt. Erg leuk om Mamdouh even te horen, maar voor ik mijn volgende Arabische telefoongesprek houd, wil ik iets beter Arabisch kunnen!
Ook de taxirit naar huis was weer enerverend. Maar nu iets minder leuk. Je hoort vaak verhalen over meisjes die ontzettend lastig gevallen worden in Egypte, maar daar had ik tot nog toe niet heel veel last van gehad. Veel verder dan opmerking op straat ging het meestal niet. Nu dan toch de obscene taxi chauffeur getroffen. Toen ik net in de taxi zat en nog even naar Abulqasem gezwaaid had begon hij al tegen me aan te leuteren. En al snel bleek dat ik beter Arabisch kan dan de gemiddelde toerist. Toen was het hek van de dam. Hij begon me het hemd van het lijf te vragen. Of ik wel vaker uitging ’s avonds, en natuurlijk of ik getrouwd was. Meestal is het ok als ik antwoord dat ik niet getrouwd ben maar wel een relatie heb. Niet voor deze man. Hij begon te vragen of ik dan ook sex had met mijn partner, en of ik niet naast heb voorin wilde komen zitten. Toen hij begon te vragen of hij aan me mocht zitten ben ik afgehaakt en heb ik geroepen dat ik hem niet begreep. Even leek het toen beter te gaan, hij ging braaf terug naar de standaard vraag of ik Arabisch studeer en waar dan. Maar al snel bleek dat ook geen veilig onderwerp, want toen begon hij te vragen hoe laat ik dan naar school ging iedere ochtend en of hij me dan niet mocht brengen. Tegen die tijd had hij zich ook omgedraaid en probeerde hij mijn benen te aaien. Een mep op zijn arm en een scheldpartij in het Engels brachten hem niet op Andere gedachten, en hij is onkuise vragen blijven stellen (die ik stellig beantwoordde met: dat wil ik je niet zeggen.) tot ik er twee blokken van mijn huis genoeg van had. Ik heb hem betaald, en ben zo snel mogelijk de taxi uit gesprongen. Jakkes, wat een narigheid. Op de achterbank gaan zitten is dus geen garantie voor een rustige taxi rit.