concerten...

Klassieke concerten hier in Egypte zijn een ware belevenis. Toen mijn moeder en Maarten hier waren heb ik mijn eerste kennismaking met Egyptische concerten gehad. In de opera van Cairo welteverstaan. We zouden naar een piano recital van een Egyptische vrouw. Niet in de hoofdzaal, maar in een klein zaaltje. Wij dus maar op zoek. Terwijl we op weg waren naar het loket waar we de kaartjes voor die avond gekocht hadden werden we onderschept door een politieman. Nee niet daarheen, we konden beter hier rechts en dan links. “hier rechts en dan links” bleek echter uit te komen bij de duistere achterkant van het gebouw. Nadat we daar een paar keer heen en weer gelopen waren zijn we uit eindelijk door een soort artiesten ingang naar binnen gegaan. Volgens mij niet helemaal de bedoeling, maar oke, we waren binnen. Daar werden we weer in de zaal geparkeerd voor het loket waar de eerder die dag de kaartjes gekocht hadden. We moesten maar wachten tot “die groene deur” open zou gaan. Dus wij wachten geduldig, wat minder geduldig, en ronduit ongerust wanneer het al tijd is om te beginnen en de groene deur nog steeds niet open is. Dan maar zelf op zoek, en ja hoor even omlopen en we zijn zelf al achter “de groene deur” waar de andere luisteraars de zaal al ingaan. Maar gelukkig is de pianiste –net als alles in Egypte- een kwartiertje te laat. Maar toen kwam ze toch nog op, onze Egyptische schone met lang blond haar. Ze begon enthousiast aan haar stuk, maar al snel begreep ik niet meer waar ze mee bezig was, en zij kennelijk ook niet, want het viel al gauw daarna helemaal stil. Zoeken, zoeken, diepe zucht, en toch maar weer verder. Arme meid. Op die manier heeft ze zich het hele concert doorgeworsteld. Enthousiast beginnend, totdat ze de draad kwijtraakte, strandde, zich hervatte, en vervolgens in een soort strijd om leven en dood zich tot het einde van het stuk worstelde. Wel een bijzondere ervaring, maar niet fijn om naar te luisteren. Uit beleefdheid zijn we in de pauze niet naar huis gegaan, maar als ik alleen geweest was had ik mijn kans schoon gezien en was ik gevlucht.
Een tweede poging tot waardering van Egyptische uitvoering van klassieke werken heb ik een paar weken geleden met Abulqasem, Loes en Marc ondernomen. Abu had gezien dat er in een dependance van de opera het beroemde gitaar concert van Joaquin Rodrigo “Concierto de Aranjuez” opgevoerd zou worden. Joepie, weer een Egyptenaar als solist. In het eerste stuk (zonder solist) dat werd opgevoerd vielen me al wat valse en krassende violen op. En de hoorn die geen toon kon houden. Toen de solist erbij kwam werd het er niet beter op. Hij deed verschrikkelijk zijn best, en zag er erg indrukwekkend uit –als een echte don Juan uit een casanova verhaal- maar hij bakte er niet veel van. Zijn ingewikkelde solos waren nauwelijks te horen omdat hij zijn snaren niet kon laten doorklinken, en het leek sowieso meer op een kunstjes show dan op muziek. De arme man moest zo hard zijn best doen om alle noten aan te slaan dat hij überhaupt niet meer aan muziek maken toe kwam. De aller mooiste blunder was het moment waarop de gitaarsolo een dramatisch hoogtepunt bereikt waarop het orkest tegelijk zou moeten invallen met de laatste noot van een loopje van de gitarist. Er was heel mooi oogcontact tussen de gitarist en de dirigent, en... het orkest was net en halve tel te laat. Op dit moment was ik al in een dusdanig jolige stemming dat ik een beetje verder onderuit in mijn stoel moest zakken om mijn opkomende lachbui te verbergen. Gelukkig kon ik in de pauze wat stoom afblazen door samen met Abu de verschrikkelijkheden van de afgelopen 30 minuten te bespreken met veel gelach. Na de pauze werd het gelukkig iets beter. De stukken waren in ieder geval erg leuk, Piazzolla en Arturo Marquez kwamen langs, en nog zo wat van die soort van moderne knakkers. Zo nu en dan toeterde de hoorn nog drietonig zijn partij, maar verder hadden de muzikanten er wel zin in volgens mij. Toch ben ik nog steeds een beetje huiverig om weer naar een concert te gaan hier in Cairo.