dag 1

Gister nacht landde het vliegtuig om 1.00 lokale tijd op de luchthaven in Cairo. Enigzins verdwaasd stappen we met onze slaperige hoofden uit het vliegtuig in een bus die staat te wachten. Om vervolgens ruim een uur op visa en paspoort controle te wachten. Niet verrassend zijn wij de laatste die door de douane gaan. Onze status als groentjes is meteen gevestigd. Vervolgens hutje mutje in een busje naar het hotel. Het is donker buiten, en ik heb nog geen idee waar ik eigenlijk aangeland ben. Na ook nog het nodige papierwerk te hebben doorgewerkt in het hotel kunnen we eindelijk naar bed om een uur of 5.
Als ik om 11 uur 's ochtends wakker wordt heb ik dus eigenlijk nog geen idee hoe de buitenwereld eruit ziet. Ik weet wel al duidelijk hoe hij klinkt, aangezien de hotelkamer niet bepaald geluidsdicht is. Het is dus hoogste tijd om de luiken eens open te doen om naar buiten te kijken. Meteen als de ramen wijder open gaan begrijp ik waat die branderige lucht in de kamer vandaag komt; zo ruikt de buitenlucht hier. Samen met studie- en kamergenote Elaine hang ik uit het raam van onze kamer. Het is een drukte van jewelste in de straat onder ons. Het begin van de straat is voor de helft gebaricadeerd door drie rijen schoolbussen, met moeite manouvreren auto's daar omheen. Verspreid op straat staan groepjes mensen met elkaar te praten. Erg lang kunnen we echter niet rustig naar buiten hangen, want al snel zijn we opgemerkt door twee mannen, vier mannen, zodra er teveel ogen op ons gericht zijn vluchten we maar naar binnen. Luiken blijven voorlopig maar dicht....
Nadat iedereen de slaap een beetje van zich afgespoeld heeft gaan we de stad in. De stad een beetje verkennen, boodschapjes doen, de bekende gare eerste dag. Meteen zien we met eigen ogen hetgeen waar we al weken voor vertrek door iedereen voor gewaarschuwd zijn: de grote massa's auto's die zich in grote wanorde door de straten bewegen. Droge mond, stoffige haren, grijze kleren: smog. En overal mensen. Volgens mij is er geen rustige straat te vinden hier. Vandaag zijn we er in ieder geval geen een tegen gekomen.
Nadat we de hele middag hadden gelopen was er niet veel animo meer om nog terug naar het hotel in Zamalek te lopen vanaf het Tahrir plein, er moest dus een taxi komen. Nu was dat niet echt een probleem, aangezien er de hele dag al toeterende taxi's naast ons hadden gereden. Kennelijk horen toeristen niet te lopen. We hadden alleen het lumineuze idee opgevat dat we best met zijn zessen in een taxi zouden passen. We hadden immers al de hele dag taxibusjes zien rijden waar de pasagiers letterlijk uitpuilden. Meestal hingen er twee of drie mannen aan de deur buiten de taxi. Als dat kan moest het toch zeker geen probleem zijn om 5 mensen op de achterbank van een taxi te proppen. Ook de taxi chauffeur en een geinteresseerde agent leken dit geen probleem te vinden. Terwijl wij ons met vijf meiden op de achterbank probeerde te wringen en nog niet zeker wisten of het wel zou passen, er hingen nog wat benen half buiten boord, duwde de agent al behulpzaam de deur dicht. En warempel, nadat hij een paar keer flink had aangeduwd viel de deur zowaar ik het slot. Met zijn vijven op de achterbank, het kan dus echt. Vier zittend, met Elaine liggend over ons heen. Hoewel wij het allemaal hilarisch vonden leken Egyptenaren die ons zo zagen zitten geenszins verbaasd. Of dat aangeeft dat het normaal is, of dat ze nergens meer van opkijken met die rare toeristen...
Terug in het hotel, rustig gegeten en nagepraat. Lekker op het terras met een muziekje op. Zo houdt ik het nog wel een paar maanden uit hier in deze gekke stad.