Eerste dag op het instituut

Eerste dag op het instituut, intro

Vandaag voor het eerst een dag op het instituut. ’s Ochtends vroeg op om er netjes om 9 uur op de stoep te staan. Gelukkig valt het verkeer erg mee in de vroege ochtend. Cairenen lijken niet zulke ochtend mensen, de meeste winkels gaan ook pas om 10 uur open. Na een korte uitleg over het programma voor het komende semester, worden we met een kaart en opdrachten Cairo in gestuurd in groepjes van vier. De bedoeling was zoveel mogelijk opdrachten te voltooien, mijn groepje was echter niet zo fanatiek, dus wij hebben rustig een pizza gegeten aan het tahrir plein, en een telefoon geregeld voor Kenny die net die ochtend aangekomen was. Lekker ontspannen en productief dus.
Bij onze laatste verzamelplaats, een smoezelig terrasje in een zijstraat in downtown Cairo, belde onze nieuwe huisbazin. Ze wilde de borg voor het appartement a la 7000 Egyptische pond innen. Gelukkig hadden wij net daarvoor wat advies gekregen van de medewerkers van het instituut en dat luidde: betaal niets voordat alle mankementen aan het appartement zijn gemaakt en/of geinventariseerd. De eer om deze blijde boodschap aan “doctor Nadya” over te brengen viel mij ten deel. Mevrouw was diep beledigd. Ze was een professor aan de universiteit, haar woord was toch echt iets anders dan een belofte van zomaar iemand anders. Ze vond het duidelijk niet leuk om van mij te horen dat ik haar niet anders zie dan ieder ander, mensen zijn mensen. Nadat ik 10 minuten rustig voet bij stuk had gehouden en zij langzaam steeds harder begon te schreeuwen aan de andere kant van de lijn, riep ze verhit dat ze de makelaar zou bellen en hing ze op. Ik was erg blij dat ze me alleen maar kon horen aangezien mijn handen aan het einde van dit gesprek zo trilden dat ik nauwelijks mijn telefoon meer weg kon stoppen. Wat een heks. We zullen zien hoe de onderhandelingen verder gaan, we hebben een mooie brief met klachten voor haar opgesteld.
Na het NVIC programma zijn we wat gaan eten bij een kosheri tentje dat ons was aangeraden door verschillende Egyptenaren: Abu Tareq. Kosheri is een gerecht van pasta met rijst, linzen, een kikkererwten waar gebakken uitjes, tomaten saus, en citroensap overheen gaan. Erg voedzaam, goedkoop en goed te eten. De weg erheen zorgde echter weer voor de nodige taxi strubbelingen. Eerst wilde onze chauffeur al omrijden, vervolgens vroeg hij meer dan realistisch was voor de korte rit die we gemaakt hadden. Aangezien we al de nodige zeurende en afzettende taxi chauffeurs hadden meegemaakt gaven we hem deze keer echter niet wat hij vroeg maar wat wij meer dan redelijk vonden (5 pond in plaats van 10). Hij was het hier absoluut niet mee eens en gooide het briefje met een verontwaardigd gezicht weer naar ons terug, maar wij waren hier absoluut niet van onder de indruk, hebben ons omgedraaid en zijn weggelopen. Echt te weinig zal het niet geweest zijn, want hij kwam ons niet achterna. Even rustig zitten en wat eten was dus wel welkom na al deze enerverende gebeurtenissen. Na de maaltijd gingen we enigszins verfrist op huis aan. Maar lang hebben we daar niet gezeten, aangezien vanavond de grote finale van de Afrika-cup was. Egypte tegen Ghana. Samen met Matty ben ik naar een cafe om de hoek gegaan, waar we tot onze blijde verrassing heel veel vrouwen aantroffen, allemaal voor een groot diascherm waar de wedstrijd op geprojecteerd werd. Eerst gingen we bescheiden achterin, half achter een pilaar verscholen, zitten. Vrijwel meteen kwam er een man naar ons toe. Nadat ik eerst vrolijk een thee had besteld in mijn beste Arabisch bleek dat toch niet te zijn waarvoor hij naar ons toe kwam. In gebrekkig Engels kwam eruit: “you sit there’. Hij wees naar een bank helemaal vooraan. Enigszins geschrokken vertelde ik hem dat we prima zaten zo, geen probleem, mish mushkila, echt niet! Maar nee: “reservations” Of de stoelen waarop we zaten nou gereserveerd waren of dat de bank vooraan voor ons was gereserveerd is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar we hadden in ieder geval een mooie plek. Op zijn Egyptisch thee drinkend, shisha rokend en joelend de wedstrijd gekeken. Met zo nu en dan wat ondertiteling verzorgt door een dikke Egyptenaar-in-pak die achter ons zat en Engels sprak. En tot onze grote opluchting en vreugde won Egypte! 1-0 in de 86e minuut, gescoord door topscoorder Deggo. (Dat laatste weten we van de dikke Egyptenaar-in-pak.) Na de wedstrijd hebben we ons (tegen het advies van de dikke Egyptenaar in) de straat op gewaagt. Wat een belevenis, we waren nog maar net op de grote straat beland of we werden omringt door jonge mannen die feest stonden te vieren en het reuze lollig vonden dat wij Mabrouk li-masr (gefeliciteerd met Egypte) konden zeggen. Al snel kwam er een man op ons af met potjes verf, wij moesten ook een Egyptisch vlaggetje op onze wang geschilderd krijgen. Opgezweept door de uitgelaten sfeer waren wij wel in voor een lolletje, ja hoor doe maar. Dit tot nog groter vermaak van de menigte. Opeens stond iedereen om ons heen met foto toestellen te zwaaien. Twee blonde meisjes met een Egyptische vlag op hun wang, dat moest vastgelegd worden! We voelden ons ware celebrities. Nadat we onze eigen foto gescoord hadden, door een Egyptenaar gemaakt, hebben we ons toch snel uit de voeten gemaakt. Maar op weg naar huis in de rustigere straten zorgde we nog voor de nodige hilariteit onder passerende locals. Nu, 2 uur na het einde van de wedstrijd rijden er nogsteeds toeterende Cairenen door de stad, en zo nu en dan komt er nog een trommel fanfare langs. Erg lekker slapen zal het dus weer niet worden, maar het was wel een mooi feestje.