Eerste impressies van Dakhla

Nu we op de helft van ons eerste semester waren, was het tijd voor een tripje. Onder begeleiding van het instituut gingen we er een groep naar Dakhla en een groep naar Siwa. Beiden oases in de woestijn van Egypte. Omdat er met het meerendeel van mijn huisgenoten overeengekomen was dat we sowieso nog een keer naar Siwa zouden gaan buiten het programma om, ben ik dus meegegaan met de bus naar Dakhla. En het was fijn!
In de woestijn werden we goed in de gaten gehouden. In Baharia moesten er opeens kopieen van ieders paspoort ingeleverd worden, en moesten we een gewapende meneer in onze bus installeren. Deze meneer heette Mustafa en heeft ons de rest van onze reis vergezeld, totdat we hem op de terugweg weer in Baharia konden achterlaten. Maar daarna was het nog niet gedaan met de controles, op de grens van iedere regio (iets wat een tamelijk vaag begrip lijkt in de enorme leegte van de woestijn) werd ons de weg versperd door een controlepost waar we pas verder mochten na het doorgeven van onze nationaliteit en aantal passagiers. Al met al kwamen we na een lange busreis, met enkel dubieus ruikende gaten in de grond om boven te plassen in kleine grenspostjes of duistere “wegrestaurants”, ’s avonds aan in het plaatsje Farafra. Een broeierig, slaperig stadje in de woestijn. Niet erg fijn. Wel fijn was de warmwaterbron, waar we ’s avonds bij het licht van de sterren en de bijna volle maan in gezwommen hebben. Echt heerlijk, en volledig onverwacht om in het donker je in een naar zwavel ruikend bassin te laten zakken en te voelen dat het water perfecte bad-temperatuur heeft. En gelukkig trok de man die ons er heen bracht zich discreet terug toen wij het water in gingen, dus hoefde ik niet eens mijn t-shirt met lange mouwen over mijn zwemkleding heen.
De volgende dag weer met wat culturele tussenstops de hele dag in de bus gezeten. Daarna was iedereen bussen dan ook wel zat. Tijd om de plek te gaan verkennen waar we nu eigenlijk waren beland. Tijdens deze onderneming, die de vorm van een wandeling door het drop had aangenomen bleek dat we hier een nog grotere attractie waren dan in Cairo. Er liepen hordes kinderen op straat die allemaal enthousiast “hello, hello! What’s yur neim, where yur from?” riepen. Wel grappig, een beetje vermoeiend na de honderdste keer. Maar ook de volwassenen leken meer nieuwsgierig dan argwanend, en als ze zagen dat we in ons beste Arabisch een gesprekje met een van hun dochtertjes hadden aangeknoopt vonden ze ons meestal heel grappig.
Die eerste avond hebben we bij een heel bijzonder restaurantje gegeten in Dakhla, dat wil zeggen bijzonder voor onze begrippen, in Dakhla bleek dit het standaard format te zijn van bijna alle restaurantjes. Met een grote groep zijn we neergestreken bij Abu Muhammad, een restaurantje met goede recensie in de Lonely Planet. Meteen nadat we waren gaan zitten kwam de goede man aanzetten met stapels agenda’s die waren gebruikt als soort gastenboeken. Ook deze verhalen leken veelbelovend, wel angstwekkend veel Nederlanders en Vlamingen.... Al snel bleek dat er niet echt een menu kaart aanwezig was, we hadden de keus vlees of geen vlees. Nadat de aantallen waren doorgegeven begaf Abu Muhammad zich naar zijn keukentje, waar hij in zijn eentje voor ons 15nen begon te koken. Na een half uur kwam hij opeens naar buiten, en sprong op zijn fiets om nog wat boodschappen te doen. Terwijl dit alles gaande was begonnen er steeds verlokkelijkere geuren uit de keuken op te stijgen. Toen hij terug was duurde het nog even, en toen kwam hij naar buiten met allerlei schalen met soep, salade, vlees, rijst, groenten en brood. Toen hij alles op tafel had gezegd kregen we de mededeling dat zijn keuken leeg was. Als we nog iets wilden kon hij dat natuurlijk altijd nog even gaan halen, maar hij had verder niets meer in huis. Heerlijk kneuterig, alsof je bij hem in de huiskamer zat te eten.